Podróże rowerowe > piotr mitko .com

Akcja zakończona!

Sprzęt: sukcesy i porażki

Przed tegoroczną wyprawą wielką niewiadomą był sprzęt. Miałem nowy rower, sakwy, niemal całą odzież, aparat, telefon, narzędzia, palnik, naczynia, i wiele innych drobiazgów. Nawet sam rower był nieco eksperymentalny, bo wymieniłem w nim widelec, hamulec, opony, pedały, siodełko, mostek i kierownicę, a także dodałem rogi, lemondkę, stopkę, lusterko, błotniki, oświetlenie, i oczywiście bagażnik. Przed wylotem nie zdążyłem ani razu przejechać się na rowerze po tych wszystkich modyfikacjach. Jechałem więc z pewnym niepokojem, jak się to wszystko sprawdzi...

Rower

Większość zmian, jakie wprowadziłem w rowerze zaraz po zakupie, wynikała z przyzwyczajenia - chciałem jak najbardziej zbliżyć mojego nowego Przyjaciela do tego, którego mi skradziono. Ale były też zmiany, które okazały się koniecznością; chciałem zamontować tę samą prądnicę co 2 lata temu (sprawdziła się, więc nie chciałem ryzykować nowych rozwiązań, szczególnie, że nie było już czasu na testy), ale prądnica na przednim kole "kłóciła się" z hamulcem tarczowym, więc musiałem go zamienić na v-brake, co było niemożliwe bez zmiany amortyzatora. Oprócz tego trzeba było "wyprodukować" nową zębatkę do mechanizmu prądnicy, bo starą skradziono wraz z rowerem. Znów musiałem prosić o pomoc Tomka. Myślę, że do tematu "słynnej" prądnicy jeszcze wrócę, bo jest o czym mówić :)

Musi jeszcze minąć trochę czasu, nim zapomnę o poprzednim rowerze (Kellys Phanatic), ale już mogę powiedzieć, że nowy pojazd (Kellys Cliff) sprawdził się znakomicie. Jedyne, z czego nie jestem w 100% zadowolony, to manetki - nie zmieniają biegów tak błyskawicznie, jak byłem przyzwyczajony, no chyba że to kwestia regulacji... O reszcie mogę mówić w samych superlatywach. Po pierwsze i najważniejsze - rower okazał się niesamowicie wytrzymały. Spotkały mnie 2 sytuacje, po których autentycznie byłem w szoku, że jeszcze jest cały i jedzie dalej.

Pierwsza miała miejsce w Stykkisholmur, dokąd przypłynąłem promem z Zachodnich Fiordów. Kiedy statek przybił do brzegu, spuszczono drewniany pomost dla samochodów i pieszych. Ochoczo wsiadłem na rower i zacząłem zjazd po deskach. Rozpędziłem się na paru metrach, gdy nagle przednie koło zanurkowało w szczelinę! Te deski nie były tak sztywne jak myślałem, i pod naciskiem tych ok. 120 kg (ja + bagaż + rower) nieco się rozsunęły i wciągnęły koło. Przez moment zawisłem w "stójce" i modliłem się, by nie przelecieć przez kierownicę. Koło zaklinowało się aż po piastę. Z trudem dałem radę je wyciągnąć. O dziwo nie złamała się żadna szprycha i nic się nie wygięło. I tak pozostało już do końca.

Drugi raz zaskakującą wytrzymałość mój rower pokazał w interiorze. Po pierwsze jest to rower crossowy, a nie górski, a opony - choć najbardziej agresywne jakie kiedykolwiek miałem (Schwalbe Marathon Extreme) - to wciąż nie były to gumy dobre na taki teren. Te 150 km przez pustynię były dla mnie w większości technicznym majstersztykiem, ponieważ droga była pełna kamieni i piachu, a tak duży rower jest mało zwrotny, ma wysoko położony środek ciężkości, opony były zbyt mało przyczepne, a przednie koło za słabo dociążone, bo cały bagaż miałem na tylnym. Mimo tego udało się. I dopiero parę dni później zgubiłem jedną śrubę, ale to mój błąd, że po przejechaniu tych wertepów nie sprawdziłem czy czegoś nie trzeba dokręcić. Ryzykowna sytuacja, jaką miałem na myśli, zdarzyła się, kiedy akurat udało mi się trochę bardziej rozpędzić z górki po piachu. Droga zaczęła się robić coraz bardziej wyboista, ale nie chciałem tracić prędkości, więc szukałem najlepszego toru. Piasek był jednak zdradziecki, bo czasem tuż pod nim zakopany był głaz, który tylko czekał aby zniszczyć rower i wyrzucić kolarza z siodełka. Wpadłem na taki właśnie kamyczek i skończyło się to tak, że w ułamku sekundy rower zmienił trajektorię i obrócił się prostopadle do drogi. Miałem już czarne myśli o pękniętych szprychach, scentrowanym kole albo pękniętej feldze. Nic z tych rzeczy. Kółko zostało bez najmniejszego śladu po tej przygodzie.

Niestety w kwestii sprzętu rowerowego jest też coś, co zaliczam do totalnych porażek, mianowicie stopka. Zawsze miałem stopkę z lewej strony roweru i była super. Teraz - z okazji, że mi tamtą skradziono - zafundowałem sobie stopkę podwójną, która - jak myślałem - doskonale sprawdzi się w rowerze z sakwami. Nic bardziej mylnego! Pomijając ponad dwa razy większą wagę tego wynalazku, nie sposób postawić roweru pionowo tam, gdzie wieje tak mocny wiatr! W dodatku jak tu mówić o pionie, gdy mało która droga ma poziom ;] Znacznie łatwiej znaleźć krzywiznę, na której doskonale oprze się boczna stopka. W efekcie rzadko chciało mi się schodzić z roweru, bo jego postawienie czy oparcie gdzieś było bardzo kłopotliwe. Na skutek tego nie mam wiele zdjęć z rowerem.

A propos zdjęć z rowerem... Jak wiecie, zawdzięczam go sponsorom, i wypadałoby się im odwdzięczyć jakąś małą wzmianką. Kilka portali napisało o zakończeniu mojej podróży, korzystając z informacji prasowej, do której załączonych było kilka zdjęć. Były tym chyba 2 zdjęcia z rowerem na którym jechałem, i jedno na małym rowerku elektrycznym - tak dla jaj. Większość portali opublikowało tylko to ostatnie! Załamałem się i mam nadzieję, że Pani Magda, prezes firmy Kellys, oraz pani Izabela z rowery.shop.pl nie przeklinają mnie teraz i nie żałują, że mi pomogły :)

Sakwy

W tym roku po raz pierwszy sakwy materiałowe zapinane zamkami błyskawicznymi zastąpiłem sakwami Crosso zapinanymi na klamry. Trochę się wkurzałem na to, że ciężko w nich coś znaleźć, bo nie ma żadnych kieszonek, przegródek. Ale ogólnie jestem z nich bardzo zadowolony, bo okazały się bardzo mocne i całkowicie wodoszczelne. A do tego banalnie łatwe do montażu na bagażniku.

Ubrania

Z odzieży i tym razem nie jestem w pełni zadowolony. Jeździłem parę lat w kurtce Accent i zostałbym przy niej, gdyby nie to, że była ciut za duża. Kupiłem nową - Rogelli. Materiał super, ale wykonanie słabe. Wystarczyły 3 tygodnie, by rozpruła się przy rękawie i aby zepsuł się zamek. Zawiodłem się.

Palnik

Do tej pory palnik gazowy zawsze pożyczałem od Marcina (jechaliśmy razem na Nordkapp), ale uznałem że już dość pasożytowania na nim :) Kupiłem palnik PRIMUS na każdy rodzaj butli, z piezozapalnikiem. Ale nie użyłem go ani razu, bo szlag mnie trafił kiedy go zważyłem - był niemal 2 razy cięższy niż było podane w opisie. Kupiłem więc inny - nakręcany, malutki, leciutki, bez zapalnika. I jestem bardzo zadowolony. Na islandii można dostać wiele rodzajów butli - wprawdzie takiej jakiej potrzebowałem nie dostałem od razu, ale zasięgnąłem języka i wreszcie trafiłem do sklepu, w którym taka była.

Aparat

Najdłużej wybierałem aparat. Chciałem kupić taki, który zastąpi mi jednocześnie kamerę, pozwoli nagrywać w FullHD i slow motion, i będzie mieć ogromny zoom i zapis RAW - wszystko w jednym :) Jak wiadomo, nie istnieje idealne połączenie wszystkiego co dobre, dlatego decyzja była trudna. Po przeczytaniu wielu recenzji i testów, po długim namyśle, kupiłem SONY HX100V. W internecie można o nim przeczytać wiele dobrego. Zarazem można przeczytać wiele złego. Sprawdziłem i przekonałem się, że to jest fantastyczny aparat, ale ma 3 wady: brak obracanego ekranu, brak zapisu RAW i najgorsze - często okropna jakość zdjęć! Dopóki nie chce się zdjęcia kadrować czy powiększać, można być zadowolonym. Niestety jakiekolwiek zbliżenie ujawnia, że aparat drastycznie kompresuje jpgi, i nie można w żaden sposób tego kontrolować. W dodatku, nie wiadomo dlaczego, czasami zdjęcia wychodzą tragicznie. Kiedy patrzę dziś na zdjęcia jakie zrobiłem tym aparatem, jestem zachwycony. Ale wiem, że oprócz tych paru wspaniałych fotografii, były dziesiątki, które wyrzuciłem, bo aparat sobie ewidentnie nie poradził.

Wydałem na ten sprzęt 1400 zł - za dużo, by nie być z niego zadowolonym. Sprzedałem, dołożyłem 300 zł i kupiłem Panasonic FZ150. Uważam, że był to świetny wybór - wprawdzie trzeba więcej umieć, by robić ładne zdjęcia, nie cyka się tak przyjemnie jak SONYm (sam nie wiem czemu ale SONY miał "to coś"), nie prezentuje się tak szałowo i nie ma GPSa, ale jest lepszy! I to właśnie z Panasonikiem zwiedzałem tym razem Islandię. Niestety moje tegoroczne zdjęcia nie są tak dobre, jak mogłyby być. Przed wyjazdem zostało mi za mało czasu, aby się nauczyć aparatu, i tak naprawdę do dziś tego nie zrobiłem :]

Smartfon

Największą frajdę zapewniła mi firma Samsung, która zgodziła się pożyczyć mi smartfona Galaxy S II. Nie miałem wcześniej okazji bawić się niczym podobnym i byłem oczarowany możliwościami tego malutkiego urządzenia. Niemal nieustanny kontakt ze światem, GPS, filmy fullHD, aplikacja do montażu wideo... używałem tego telefonu niemal przez cały czas, kiedy nie pedałowałem i nie spałem :) Niestety, jak większość smartfonów, pobiera dużo prądu. Mimo tego, mając do wyboru mieć albo nie mieć, zdecydowanie chciałbym mieć! Przyznam, że po miesiącu używania Galaxy wpadłem w konsternację, próbując wybrać numer na moim własnym telefonie. Zaczęło mi być trudno wyobrazić sobie jak będę żył bez tego gadżetu. Ale jednak jakoś żyję :)

Nawigacja

Przy okazji muszę powiedzieć, że o ile zawsze namiętnie korzystam z map Google, o tyle rozczarowałem się nimi na Islandii. Okazuje się, że tenże kraj został w nich potraktowany bardzo niedokładnie. Nieraz nie zgadza się nawet kształt linii brzegowej, nie ma zaznaczonych zbiorników wodnych, a nawet niektórych największych miejscowości, a drogi są nieaktualne. Z tego powodu przynajmniej raz musiałem nadłożyć kilkadziesiąt kilometrów drogi, i jeszcze trafiło to w dniu, w którym jazda nie była żadną przyjemnością. Na Islandie o wiele lepszym rozwiązaniem są mapy Binga, nie mówiąc w ogóle o tym, że można też znaleźć mapy on-line, poświęcone wyłącznie Islandii, które sa dokładne co do metra - podam link, jak sobie przypomnę :)

Jak widzicie, kompletowanie sprzętu na wyprawę nie jest takie trywialne, kiedy ma się na to mało czasu, lub gdy trzeba liczyć każdą złotówkę. Choć sam nie wiem... te parę lat temu nie musiałem się zastanawiać tyle co teraz - po prostu na pewne rzeczy nie było mnie stać, więc wybór był znacznie łatwiejszy. Albo nawet go nie było ;)

31.10.2012
Podobne wpisy: ...i mam rower! • Miałem rower... • Nie znam się na rowerach

tagi: sprzęt, islandia2012

---

Skomentuj

Iceland - biking beyond the horizon

[żeby nie-Polacy też wiedzieli o co chodzi :]

By my trip across Iceland I wished to help one man to stand up. What does it mean?

Let me tell the story... Two years ago, at Iceland, one day I ran out of food. Then I accidentally met people, who shared with me what they had to eat. When I asked how to repay them, they said "you can't repay us - pay it forward to somebody else!". It moved me, and I promised to fulfill these words one day...

During the preparation to my this year's expedition I got the idea to help somebody. I can say that my first trip to Iceland has changed my life; during the second, I wanted to change life of somebody else. This is what this short film is talking about:

With help of Work Express company, which organised my second trip, I contacted the Jaś Mela Foundation “Beyond Horizons”, which helps people after amputations. They proposed Jarek Kosiński from Krapkowice as the candidate. Jarek had his right leg amputated, due to bone cancer. In 2011, his old prosthesis that he was using for many years, broke down. The new one (ordinary, one of the the simplest) costs about 40 thousand zł (10 thousand EUR).

On August, 5th, I finished my lonely, one-month trip. Thanks to readers of my blog and many other people we've raised (so far) 1/3 of prosthesis' cost!

The most meaningful for me is to help other people, that I don’t really now, because this is what I’ve experienced many times during my trips. For me it is an opportunity to pay back for all the help I got during my previous trips, mostly from strangers. But, actually, I can't help Jarek without you!

If you want to help, you can donate Jarek’s account in Jaś Mela Foundation “Beyond Horizons”

transfers from outside Poland:

(EUR account): PL 25 88040000 0000 0023 9551 0003
SWIFT CODE: POLUPLPR
- with title "dla Jarka Kosinskiego"

Fundacja "Poza Horyzonty", Lanckorona 101,
34-143 Lanckorona, Poland

Thank you in advance for your generosity!

Why is it so expensive? Well... is it?

At the finish of my trip, I had an unique opportunity to lick science fiction, enter to the almost-space lab and feel like inside a program from Discovery channel. I was invited to the main office and factory of Össur, the world's second producer of prostheses. I was very impressed, but also shocked.

I saw almost all the stages of prostheses production. In Reykjavik arise elements from carbon fiber, titanium, aluminum, silicon, and electronics. Components made of carbon are extremely lightweight and have a shape memory. Artificial foot can collaborate with artificial knee, so that after 4 steps it adopts an owner's style of walking - with adequate amortisation strength and speed of each step and bouncing to the next. Cover of the prosthesis may have the same color as the skin of the client, and it is not a cold plastic, but flexible, soft silicone, reminiscent of the skin in touch. Each new product must pass the test of 2 million steps (they use robots, of course) - it's as much as the average person is doing for 2 years. During the whole life we circle the Earth 3 times (well, some people more ;) At Olympic Games in London you could see a sprinter running on prosthesis made in Iceland. Terms allows a sole could have 13 or 15 spikes - Össur collaborated with Nike to find best collocation of them. I was shown a video from a test of the prosthesis. Guy was running like a cheetah. Incredible.

So it was great trip. Yes. But some numbers gives food for thought. The production scale passed my imagination. This company employs 3,000 people and sells about 3,000 products each week! I was told that only in Namibia are almost 3 million people after amputation - most of them will never be able to buy such good stuff. What a frightening number - so much victims of accidents, diseases, and wars in the world...

But what I saw is giving hope: they employ many engineers and designers, they invest big money in researches, and they are trying to make their products as close as possible to the works of the Nature. You could see passion in the eyes of a man who I talked about all this.

At the picture I keep a gift for Jarek from the Össur. The Company wishes success of our action. I believe that we can do a lot of good things, if we join forces. Finally, we will come to 40 thousand!

The number of people who dream of a prosthesis, left me in deep shock. And now how could you look on your hand or foot, move your fingers and not think "how good, that you are...". Well, I have both legs - sometimes they hurt, sometimes they are lazy, but I have them. So I ride...

Homework: think about how much you have.

31.10.2012
Podobne wpisy: Zamiast słów • Znowu Islandia - o co cho? • I wanna fly away!

tagi: islandia2012

---

Skomentuj

Wróciłem

Od czego zacząć?!

Wróciłem ponad 2 miesiące temu. W domu zastałem niedziałający komputer, a cudowny smarfton, z jakiego korzystałem w podróży, musiałem oddać. Długo zajęty byłem "gaszeniem pożarów" w życiu i w pracy. Zabawne, że na Islandii byłem bardziej on-line, niż tu po powrocie :)

Z blogami jest tak, że ludzie zaczynają je pisać, kiedy mają za dużo czasu, i przestają, kiedy w ich życiu dzieje się zbyt wiele. Od powrotu z podróży w 2010 roku mocno ograniczyłem pisanie. A potem było już tylko gorzej... Co się za tym kryje? Ano właśnie - dużo :) Bez krztyny przesady mogę rzec, że tamta podróż miała ogromny (i dobry!) wpływ na moje życie - na to jaki, gdzie, i z kim jestem teraz...

Nie jest to blog o moim prywatnym życiu, więc więcej szczegółów nie będzie - chyba, że między wierszami :) Niemniej dzisiaj wiem, że TO COŚ, co mnie ciągnęło na Islandię przez prawie 2 lata - od Nordkapp - było głosem, za którym słusznie podążyłem, choć niewątpliwie kosztowało mnie to wiele włosów z głowy :) Tjaaa...

W ostatnim czasie napisały do mnie dwie osoby, które rzuciły pracę po to, by ruszyć w podróż. Wiem sam, że można mieć do czegoś tak mocne wewnętrzne przekonanie, że pokonuje ono logikę dziesiątek "doradców", a nawet wielkie własne obawy. Poza tym, ja też dla dwóch moich podróży nie przedłużyłem umowy z pracodawcą :) Pozwolę sobie zacytować jednego z tych maili:

"Cześć Piotrze! Ponad rok temu zaczęłam z Tobą rozmowę (...) Otóż "napięcie pękło". Od 45 dni jestem w podróży rowerowej. Jestem bardzo szczęśliwa. Tym bardziej, że poświęciłam dla tego wyjazdu sporo. Mam tutaj na myśli pracę, w korporacji. Tak, rzuciłam całkiem niezłą pracę dla realizacji swojego marzenia (...) Cóż, wrócę do Polski pod koniec września (chyba) jako bezrobotna, totalnie spłukana 26-letnia baba. Ale bardzo szczęśliwa bezrobotna"

Uśmiechnąłem się, kiedy przeczytałem te słowa. Życie ma się jedno - warto iść za głosem serca. Choćby tylko po to, by się przekonać co będzie. Stara prawda mówi, że najbardziej żałuje się tego, czego się nie zrobiło :)

W moim przypadku walka o marzenia miała daleko idące konsekwecje...

Po tych 9 latach wszystko co mam za plecami, układa mi się w prostą drogę. Wydaje mi się to tak oczywiste, że pojechałem do Rzymu, na Nordkapp, a później na Islandię! I jeszcze raz na Islandię :) Właśnie tak, a nie inaczej. Ciekawe, czy ktoś odtworzył tą samą drogę w swoim życiu, i co go w tym kierowało. Dla mnie była to naturalna kolej rzeczy - moja własna droga - właśnie w tych miejscach chciałem być na różnych etapach mojego życia. Spełnienie jednego marzenia otwierało mi drogę do następnego. W jakiś sposób z każdym dalszym krokiem wydawało się to prostsze, choć patrząc z boku - poprzeczka rosła. I tylko ja wiem, jak wiele dają mi dziś skutki tej wewnętrznej walki, którą stoczyłem ze sobą przed większością wyjazdów oraz w ich trakcie. A powiem Wam, że dużo... :) Choć zazwyczaj z trudem przekłada się to na codzienność :)

Ostatni wyjazd był pod wieloma względami wyjątkowy, ale wcale nie łatwy. W projekt "Islandia - rowerem poza horyzont" zaangażowanych było na równi ze mną chyba jakieś kilkanaście osób, a łącznie na pewno kilkadziesiąt.

Cały ten projekt zaczął się dla mnie ponad rok temu - 19 września 2011, kiedy Marta, moja Szefowa (najlepsza na świecie;) zapytała co ja na to, żeby pojechać na kolejną wyprawę, wspierany przez nasza firmę, Agencję Pracy Work Express. Otóż nie trzeba mnie było przekonywać :) Zawsze sam zbierałem środki na podróże i nie było mi żal tej kasy, ale skoro pojawiła się opcja wyjazdu za darmo, nie mogłem nie skorzystać. I na początku to była moja główna motywacja - nie stracić okazji. Następnie padł pomysł, by była to wyprawa charytatywna, o czym pisałem tu. Wybrałem Islandię - ponownie. Czemu? Trzeba zobaczyć ten kraj, żeby to zrozumieć :)

Koszty wyprawy pokryła więc Agencja Pracy Tymczasowej Work Express, a dzięki firmom Kellys, rowery.shop.pl i Samsung miałem zapewniony świetny sprzęt.

Partnerem całej wyprawy była Fundacja Jaśka Meli "Poza Horyzonty", dzięki której możliwe było połączenie podróży z akcją charytatywną na rzecz Jarka Kosińskiego.

Na Islandii pokazałem mój film w wersji angielskiej (dzięki wspaniałej Tłumaczce oraz Marcie, która to zorganizowała :)

a na koniec podróży zostałem zaproszony przez firmę Ossur do zwiedzenia jednej z największych fabryk protez na świecie. Wrażenia z tej wizyty opisałem tu i tu.

W czasie podróży udało mi się przejechać 2209 km

w tym m.in. dawno upragnione Zachodnie Fiordy i interior

a także - wreszcie - zakończyć okrążanie Ziemi :)

O czym nie napisałem...

Z Islandii w tym roku ćwierkałem na żywo, co miało swoje plusy i minusy. Głównym minusem było to, że czasem pisałem o hot-dogach i batonikach, bo nic się nie działo, a innym razem nie miałem czasu napisać o tym, co było niezwykle ważne. Muszę to nadrobić!

Jak niektórzy z Was pamiętają, kiedy wytoczyłem rower z hali lotniska w Keflaviku i ruszyłem w daleką drogę, zatrzymałem się już po 10 minutach. Spotkałem Polaka - pana Waldka z Akureyri. Dał mi swój adres i zaprosił do siebie. Wtedy jeszcze nie znałem swoich dalszych planów. 3 tygodnie później wiedziałem już, że tym razem nie dojadę do wodospadu Dettifoss - byłem padnięty po kilkudniowej walce z przeciwnym wiatrem. Postanowiłem dojechać już tylko do Akureyri, i tam najeść się, zebrać siły i zawrócić w drogę powrotną. Było to więc ostatnie miasto na mojej trasie. Na pierwszym skrzyżowaniu w Akureyri minął mnie jeep, z którego dobiegło do mnie: "Piotr, znowu cię widzę!". Nie wiem co było we mnie większe - szok czy radość. Ten sam człowiek na samym początku i na samym końcu tej długiej, samotnej drogi.

W Akureyri spędziłem najprzyjemniejszy czas tej podróży. Waldek (już bez "pan" ;) zadbał o to, bym maksymalnie odpoczął i zregenerował się. Zrobił dla mnie wszystko, co w ogóle mogło mi przyjść do głowy; zadbał też o to, bym przez dobę nie widział swojego roweru :) Nie sposób napisać wszystkiego, by oddać gościnę Waldka, więc użyję jednego cytatu. Gdy robił mi obiad, spytałem: "mogę coś zrobić?" - odpowiedział: "możesz sobie piwo otworzyć" :)

Więc chyba nie muszę bardziej przekonywać, że zrelaksowalem się jak na prawdziwych wakacjach i w drogę powrotną ruszyłem jak rakieta :) Waldku, dziękuję za Twój czas, wszelką pomoc i rozmowy! To były wspaniałe dni!

Waldek zajął miejsce w - zapisanym tylko w mojej głowie - panteonie osób, które zrobiły dla mnie najwięcej w czasie moich podróży, a którym zapewne nigdy się nie odpłacę za ich dobro. Ostatnio taka myśl przytłaczała mnie... Lecz tym razem myślę, ze tak już musi być... a moją odpowiedzią powinno być "podanie dalej". I tak dochodzimy do sensu tej wyprawy, w który naprawdę wierzę - dobro krąży po świecie.

Miałem parę chwil zwątpienia w tę trasę - wszak moje machanie nogami nie zmieniało stanu konta. Gorzej - im więcej jechałem, tym mniej robiłem zdjęć, mniej pisałem, mniej rzeczy mogłem przemyśleć lub skoordynować. Potrzebowałem też paru dni, by w pełni zrozumieć Twittera, Instagram i Androida, co widać było po relacji :) Często miałem poczucie, że gdybym więcej czasu spędzał w internecie, mógłbym zaangażować w tę akcję więcej osób. Żałuję też paru niezrobionych czy nieudanych zdjęć, brakuje mi trochę materiału filmowego... ale to nie jest najważniejsze. Ja jechałem, a WY zmienialiście stan konta! :) I za to Wam bardzo dziękuję. Dziwne to, a jednak działało. Mamy ponad 13 tysięcy! Do 40 tys. jeszcze długa droga, ale zaczęło się przecież od zera!

Ogólnie tegoroczna wyprawa była dla mnie trudna. Choć bardzo się z niej cieszę, to najbardziej cieszę się, że już wróciłem. Pragnąłem wracać już od pierwszego dnia, choć wcale nie było mi tam źle. To "wina" głównie tego, że moje "polskie" życie układało się dobrze jak nigdy, i szkoda mi je było zostawiać, bardzo za nim tęskniłem... Ale to rozstanie było zarazem bezcennym doświadczeniem, które będę zawsze wspominał jako jedno z najpiękniejszych w moim życiu. Powtarzałem sobie, że nic co wartościowe, nie przychodzi bez walki; powtarzałem sobie, że jeszcze tylko 28... 20... 10... 3, 2 dni... dzień! I - co było niezwykle ważne - nie zniszczył mnie dół pod tytułem "po co to wszystko...", bo przepędzała go myśl o tym, że ta wyprawa ma Komuś pomóc. I muszę powiedzieć, że udział w tego typu przedsięwzięciu był dla mnie baaardzo wartościowy!

Drugą osobą z "panteonu zasłużonych" jest Marta "Niebo" z portalu Informacje.is :) Marta wieloma mailami, które wymieniliśmy jeszcze przed wyprawą sprawiła, że w pierwszych dniach nie gnębiła mnie myśl, że jadę w nicość - cieszyłem się, że jadę do niej, choć jej nie znałem :) Jechanie do kogoś to niezwykle cenne uczucie, które zapewne zna każdy, kto podróżował samotnie. Kiedy już się poznaliśmy, okazało się, że naprawdę mogę na nią liczyć, i to w szerszym zakresie niż oczekiwałem :) Marto, dziekuję - nie tylko za niezapomniane w smaku rodzynki i kawę! ;)

Po raz kolejny wróciłem z podróży z umocnioną wiarą w to, że na świecie jest wielu Dobrych Ludzi!

W Akureyri poznałem też Janinę. Zaprawdę niezwykła to osoba! Sprawiła na mnie wrażenie kogoś, kto jest w stanie zrobić wszystko, co sobie postanowi :) Janina niedługo przed moim przyjazdem wydała książkę. I to nie byle jaką - to pierwsza w historii Islandii książka wydana w języku polskim! Fabularyzowany przewodnik - "Islandia jak z bajki". Janina jest dla mnie przykładem, że jak się chce, to się da. Bo każdy kto próbował wydać książkę powie, że to krwawica. Podziwiam więc za wielkie samozaparcie i niespożytą energię. Dostałem książkę w prezencie i zacząłem ją czytać już w samolocie. A właściwie to książka sama się czytała :) Spodoba się ona szczególnie tym, których ten kraj zafascynował podobnie jak mnie. Pozwolę sobie na króciutki cytat ze środka:

"Posuwając się wciąż naprzód i patrząc bez końca, ma się takie uczucie, jakby człowiek niczego w życiu do tej pory nie widział. A jeśli nawet, to Pireneje czy Alpy, muzeum w Luwrze, egipskie piramidy, Rzym, Madryt - pozostawiają jedynie umiarkowane uczucie podziwu (...) można się całkiem zatracić, zapomnieć o wszystkim, nie mogąc uwierzyć własnym oczom. Można się zmagać ze sobą, usiłując zrozumieć obraz nieokiełznanej pustki, miejsc, których nie spotkamy nigdzie na świecie (...) można by krzyczeć, aby tylko dano nam możliwość obcowania z tym pięknem, którego nie da się opisać"

Jeżeli powyższy opis wydaje się komuś przesadzony, polecam obejrzeć ten filmik:

Zapraszam też na - pełną islandzkich "smaków" - stronę o książce:

Wróciłem po miesiącu samotnej podróży... Był to powrót całkiem inny, niż 2 lata temu. Wówczas czułem się szczęśliwy, ale i zarazem zagubiony. Nie wiedziałem co ze sobą zrobić; marzyłem aby wrócić na drogę i po prostu pedałować... Tym razem wracałem wprost na swoje miejsce w życiu - miejsce, które tak niedawno znalazłem i tęskniłem za nim jak szalony. Wracałem rozrywany szczęściem, odliczając za ile minut stanę na Okęciu...

We wrześniu dzięku Stowarzyszeniu Garuda odbył się I Zagłębiański Rajd Przygodowy, z którego wpisowe - 2200 zł - przekazano na konto akcji dla Jarka.

Do dziś udało się zebrać już 1/3 potrzebnej na protezę kwoty - ponad 13 tys. zł!
Wielka w tym zasługa prężnie działającego wydarzenia na Facebooku :)

Żadna z moich podróży nie doszłaby do skutku, gdyby nie ludzka pomoc. Ten rok był jednak wyjątkowy - całe to przedsięwzięcie zaangażowało znacznie więcej osób niż w poprzednich latach, bo - jak wiecie - tym razem nie chodziło tylko o podróż.

Dziekuję przede wszystkim:

• Joli
• Rodzinie
• Agencji Pracy Tymczasowej Work Express sp. z o.o., a szczególnie: Marcie Wachowskiej, Dariuszowi Lamotowi, Arturowi Raganowi, całemu Zarządowi oraz Działowi Marketingu i PR
• Oli Maraś, Justynie Bassie, Marcinowi Franke (Stowarzyszenie Garuda)
• Marcie Niebieszczańskiej (Informacje.is)
• Waldkowi
• Janinie
• Pawłowi Garskemu
• Tomkowi Atomkowi
• Agnieszce Pleti, Weronice Gurdek (Fundacja Poza Horyzonty)
• Magdalenie Klepackiej (Kellys)
• sklepowi rowery.shop.pl
• firmie Samsung
• chórowi Gospel Sound
• wszystkim, którzy dorzucili się na konto Fundacji :)
• wszystkim, którzy pomogli w rozpropagowaniu akcji lub w zbiórce pieniędzy
• wszystkim, którzy okazywali mi wsparcie
• Zosi Zabrzeskiej, Ani Mejer
• Krystianowi Przybyle, Krzysztofowi Spojdzie, Tomkowi Kawce

...i wielu, wielu innym!

I to na razie tyle...
W następnej kolejności opiszę jak się sprawował sprzęt rowerowy, szczególnie w warunkach pustynnych, zamieszczę galerię zdjęć (takich ładnych :), których nie było w relacji, wrzucę kilka wywiadów i może na koniec napiszę, czego mnie ta podróż nauczyła :)
...a w listopadzie pierwszy pokaz nowego filmu :)

18.10.2012
Podobne wpisy: Zamiast słów • Znowu Islandia - o co cho? • I wanna fly away!

tagi: islandia2012

---

Skomentuj

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

O mnie

Wyruszyłem kiedyś w podróż rowerem... Odtąd wiem, że nawet największe marzenia są w zasięgu ręki.
Trzeba tylko uwierzyć.

Piotr Mitko
piotr.mitko@gmail.com

rozmowa - radio eM
rozmowa - radio Katowice
artykuł - Gość Niedzielny
rozmowa - portal wiara.pl

Film

Kategorie wpisów

przyjaciele islandia2012 przygotowania z_innej_beczki sprzęt imprezy radio ludzie nordkapp wulkany wywiady filmy zdjęcia film prywatne islandia występy relacja polecam polska

Najnowsze komentarze

Polecam

Gospel Sound
- Katowicki Chór Gospel
Biuro Rachunkowe Korpyta
- Zaufana i sprawdzona firma :)
Natalia Tlałka
- Zdjęcia sercem robione
Studio ARTBERRY
- zawdzięczam projekt plakatu

Możesz na mnie kliknąć :)