Podróże rowerowe > piotr mitko .com

Zwyczajnie robię to, co lubię. Każdy powinien mieć jakąś pasję. Moją jest podróżowanie rowerem. Na razie trzy podróże po Polsce i kilka zagranicznych, w których odwiedziłem 15 krajów. Do wszystkich dotarłem rowerem spod własnego domu, o ile nie trzeba było pokonać morza. Nie mam konkretnych planów na następną podróż, ale oczywiście nadal mam marzenia... prędzej czy później chciałbym poznać wszystkie kraje Europy.

Najdłuższa była podróż na Nordkapp, czyli północny kraniec Europy. Droga w obie strony miała blisko 7 tysięcy kilometrów i przejechałem ją z Marcinem Nowakiem w 55 dni. To była fantastyczna przygoda, choć momentami ciężka. Lecz nie była to najcięższa podróż, bo dzięki koledze szybciej i weselej mijał czas, a z problemów było z kim pożartować.

Za najcięższą podróż uważam tą do Rzymu w 2006 roku. Jechałem z innym kolegą i chcieliśmy tę trasę zrobić zbyt szybko, nie zważając na potworny upał, nie dbając o dietę, szarżując gdzie się tylko dało. W dodatku dochodziło między nami do kłótni, i zamiast się wspierać, męczyliśmy się ze sobą. Podróż skończyła się dla mnie kontuzją, przez którą wróciliśmy do Polski autokarem, a następne 2 miesiące spędziłem w łóżku, lecząc nogi. To była porażka, moja największa tego typu nauczka, z której wyciągnąłem odpowiednie wnioski. Dziś to nie miałoby prawa się powtórzyć. Bardzo cenię tę podróż, bo była to przede wszystkim lekcja rozsądku i pokory.

Trudny wybór pomiędzy Nordkapp a Islandią. Obie były fantastyczne, w 90% przyjemne i w 100% satysfakcjonujące. Pierwsza była z Marcinem, co sprawiło, że było wesoło. Druga – samotna, przez co mogłem bardziej swobodnie o wszystkim decydować i w każdej chwili te decyzje zmieniać. Robiłem więc w 100% to, co chciałem, a to w końcu bardzo przyjemne. Tym dwóm wyprawom daję pierwsze miejsce ex-aequo.

Najgorsze na pewno było naderwanie ścięgna przed Rzymem. To był nie tylko fizyczny ból, ale przede wszystkim świadomość, że się nie udało, że trzeba się przyznać do porażki przed rodziną i znajomymi (a wielu powątpiewało w ten pomysł), marzenie umarło... Nie wiedziałem co będzie dalej – jak wrócę do domu, jak długo będę dochodził do zdrowia. Byłem niesamowicie zdołowany. Pocieszała mnie tylko myśl, że fajnie będzie zjeść domowy obiad miesiąc wcześniej niż było w planie.

Wydarzeń miłych była taka masa, że trudno coś wybrać. Uwielbiam dziką przyrodę. Fantastyczne było jechanie wśród reniferów, które całym stadem wbiegły na drogę przed nami, gdy wracaliśmy z Nordkapp. Z kolei na Islandii z dosyć bliska widziałem kolonię fok, które komicznie przewracały się z boku na bok i pokracznie gramoliły, niczym gąsienice. Mówiono mi, że gdy się zbliżę uciekną do wody, ale udało mi się podejść bardzo blisko. Mam wrażenie, że zwierzęta mają do mnie sporo zaufania. A może to kwestia tego, że w takiej podróży pachnę naturą – bo na pewno nie mydłem.

Tak długo jak będzie się dało, i jak długo będę miał jeszcze ochotę. Na razie mi ona nie mija, a wręcz przeciwnie – apetyt rośnie w miarę jedzenia.